Yine güzel bir gün... Hava aydınlık ve sıcacıkken Melanie gözlerini yeni güne açmıştı. Yanındaki küçük ve eski masasının üstündeki saate baktı. Saat daha dokuzu on geçiyordu. Hafta sonu erken kalkmak kadar kötüsü olamayacağını düşündü ve tekrar yatağına kıvrıldı. Tam gözlerini kapamışken, burnuna en sevdiği muffin keklerin koksu geldi. Bu kokuya katlanamayacağını biliyordu. Hızlıca sıcak yatağından kalktı ve hemen toparladı. Pijamalarını çıkardı, güzelce giyindi ve mutfağa doğru ilerledi. Daha kapıya gelmeden annesine seslenmeye başlamıştı bile.
"Anne, yine en sevdiğim muffin ha! Süpers..." diyecekken donuverdi. Annesini beklerken karşısında erkek arkadaşı duruyordu.
"Hey, selam Mel." dedi yumuşacık sesiye. Melanie'ye bu lakapla seslenen tek kişi erkek arkadaşıydı.
Erkek arkadaşına baktı ve onu baştan aşağıya süzdü. Üstünde,üstten iki düğmesi açık bırakılmış, buruşuk, beyaz bir gömlek, altındaysa şimdiki modalardan yırtık pırtık bir kot pantolon vardı. Spor ayakkabıları giyimini mükemmel derecede tamamlamıştı. Açık kahreverengi saçları yine dağınıktı ve masmavi gözleriyle Melanie'ye kenetlenmişti.
"Selam Jack. Burada ne işin var?" dedi telaşla Melanie.
Jack'in yüzündeki gülümseme kaybolmuştu.
"Seni görmeye geldim Mel. Bu kadar kızacağını bilsem sana haber verirdim. Üzgünüm, sadece sürpriz yapmak istemiştim." dedi üzgün bir şekilde.
Melanie kendini suçlu hissediyordu. Sevgilisi ona sadece bir sürpriz yapmak istemişti. Bunda kızacak ne vardı ki? Hızlıca Jack'in yanına gidip ona sarıldı. Tamam da, peki ya annesi neredeydi?
"Özür dilerim Jack, öyle demek istemediğimi biliyorsun. Sadece seni karşımda görünce çok şaşırdım. Bu arada annem nerede, biliyor musun?"
Sorsunun cevabını almak için Jack'in gözlerine bakıyordu. Jack çok karamsar gözüküyordu. Sanki bir şey varmış ama söylemiyormuş gibi. Sonunda cevap verdi.
"Bilmem ki, geldiğimde beni içeri davet etti ve bahçeden meyve toplayacağını söyleyip dışarı çıktı." dedi sessizce.
Melanie kuşkulanmaya başlamıştı. Bir terslik vardı. Evet, kesinlikle bir terslik olmalıydı. Annesi sadece pazar günleri saat sekizde meyve toplamaya çıkardı. Hayatı çok düzenliydi. Pazar günü topladığı meyve bir hafta yeterdi. Bugün çarşambaydı. Bugünün planında evde yemek yapmak vardı. Melanie, Jack'in kollarından sıyrıldı ve yüzüne baktı.
"Bu olamaz. Annem bugün, gün boyu evde olmalıydı. Her zaman böyledir. Bu işte bir terslik var. Ve bence sende bunu biliyorsun fakat benden saklıyorsun. Jack, ne olduğunu söyle lütfen, o benim annem!" diye haykırdı Melanie.
Jack'e dikkatlice baktı. Tam gözlerinin içine. Fakat Jack hemen gözlerini kaçırmıştı. Bunun üzerine Melanie çok sinirlendi ve kapıya doğru iki adım attı. Tam o anda bir ses geldi. "Çıt, çıt" sesi gibi. Melanie bunun nerden geldiğini anlayamadı. Arkasına dönüp Jack'e baktı. Ağlayacak gibiydi, çok üzgündü. Ses ondan gelmemişti. Kıpırdamamıştı bile. Ve tekrar aynı ses duyuldu. Jack tedirgin olmaya başlamıştı. Melanie öfkeyle bağırmak istiyordu. Jack'de bu işin içindeydi, biliyordu. Hemen evdeki odaların kapılarını tek tek açıp bakmaya başladı. Tüm odalara baktı ve annesi yoktu. Tabii ya... Bakmadığı tek bir oda vardı; kiler!
Koşarak kilere gitti. Kapıyı açmaya çalıştı. Fakat kapı kilitliydi. Kapıyı zorladı, tekmeledi, yumrukladı. Hala açılmıyordu. En sonunda çok sinirlendi ve "Lanet olsun! Açılsana lanet olası kapı!" diye haykırdı. Son bir tekmeyle kapı açıldı. İçerisi çok karanlıktı. Ve evet, içeride biri vardı! Işığı açtı ve ordakinin annesi olduğunu gördü.
"Anne! Ne oldu sana? Neden buradasın? Kim yaptı bunu?" diye bağırdı.
Hemen annesinin ağzındaki bandı çıkardı sonra ayaklarındaki bağı çözdü. Annesini kaldırdı ve son olarak ellerini çözdü.
"Bilmiyorum kızım. Yüzünü göremedim. Arkadan tuttu beni her kimse. Sonrada bayıldım galiba... Ama merak etme hayatım, şimdi iyiyim. Ve sende kalkıp kimseyi görmediysen, o her kimse gitmiş demektir. Korkma canım."
"Ve sende kimseyi görmediysen, o her kimse gitmiş demektir." Eve kim gelmişti ki? Jack'in dediğine göre ona kapıyı açan annesiydi. Demekki ondan önce olay olmadı. O geldikten sonra oldu.
"Anne, ne zaman ve nerede oldu bu? Meyve toplarken mi?"
"Kızım biliyorsun meyve toplama günümüz pazardır. Onun harici çıkmam. Yemek yapıyordum, o an oldu her şey."
Evet, gariplikler devam ediyordu. Öyleyse neden Jack, Melanie'ye yalan söylemişti. Yoksa... Yok, hayır, Jack asla böyle bir şey yapmaz. O da, Melanie'nin annesini çok severdi. Asla böyle bir şey yapmazdı. Bunu aklından geçirmesi bile onu suçlu duruma düşürüyordu. En iyisi Jack'i karşısına alıp doğru düzgün konuşmaktı. Evet, kararını vermişti. Mutfağa doğru gitti. Jack'e sert davrandığı için özür de dileyecekti. Mutfağa tekrar şen şakrak girdi.
"Jack! Annemi buldum." dedi ve mutfağa adımını attığında tekrar donuverdi.
Bu sefer de Jack yoktu. Tekrar koşarak odalara baktı. Her odaya baktı fakat Jack yoktu. Bahçeye çıktı. Evin ve bahçenin altını üstüne getirdi fakat yoktu. Önceden aklına gelen düşüncesini tekrar hatırlamıştı. Yoksa annesini kaçıran Jack miydi? Onun olmaması bunu kanıtlardı. Hemen cebinden cep telefonunu çıkarıp Jack'i aradı. İk önce meşgule attı. Melanie tekrar aradı. Bu sefer de telefonu kapalıydı. Sanırım bu düşüncesinde haklıydı. Annesinin yanına gitti.
"Anne, sabah Jack geldi mi?"
"Hayır kızım. Sabah sabah ne işi var çocuğun burada? Hem ne oldu ki?" dedi annesi telaşla.
Melanie şaşkınlığını gizlemeye çalışıyordu fakat şaşkınlığı her halükarda belliydi. Gözleri dolmaya başlamıştı. Gözünden bir yaş süzüldü. Bacakları ağırlığını kaldıramaz olmuştu. Etrafındakiler gidip geliyordu. Ve o anda siyahlıktan başka bir şey göremez oldu.
Melanie nefes nefese kalktı. Etrafına baktı. Burası odasıydı. Yatağındaydı hatta. Sonra anladı. Bu sadece bir rüyaydı. Yatağından kalktı ve lavaboya gitti. Elini yüzünü yıkayıp mutfağa yöneldi. En sevdiği muffin keklerin kokusu... Hayır! Koşarak mutfağa gitti. İçinden "Hayır, hayır, hayır! Bu olamaz, imkansız!" diye bağırıyordu. Mutfağa gitti ve... Evet, şükürler olsun annesi oradaydı.
"Melanie, neyin var kızım?" dedi annesi telaşla.
"Bir şeyim yok annecim, kabus görmüşüm. Seni çok sevdiğimi biliyorsun değil mi?" dedi ve usulca annesine sarıldı.
Annesi çok şaşırmıştı.
"Biliyorum kızım, biliyorum." dedi ve derin bir iç çekti annesi...
* Puanım yeterse profesör, yetmezse 6. sınıf olmak istiyorum mümkünse.
Perş. Şub. 04, 2010 9:44 pm
