Pencereden gelen ışık gözlerimi acıtıyordu. Aylardan Eylül olmasına rağmen yazdan kalma bir güneş vardı. Dün olduğu gibi, bugünde yataktan çıkmak istemiyordum.
Hayatım olduğundan daha karışık olmuştu. Küçük odama bakıyordum, belki bir daha göremiyebilirdim.
Yataktan kalkıp, banyoya gittim. Aynaya bakmak istemiyordum. Soğuk suyla yüzümü yıkadım. Bu beni kendime getirmişti.
_” Cesur olmalısın Liz, annen bu halini görse üzüntü duyardı.” Dedim kendi kendime. Kafamı kaldırıp, aynadaki yansımama baktım.
İşte orada duruyordu. Anlımın ortasında safir renkli yarım ay. Kaybolmasını umuyordum. Ama bundan kaçış yoktu. Ben işaretlenmiştim ve bugün Gece Evine gitmem gerekiyordu. Saçlarımı taradım. Bu beni rahatlatıyordu.
Mutfağa gittiğimde teyzem, o çok sevdiğim kreplerden yapıyordu. 2 yıldır teyzemle kalıyordum. Babamı hiç tanımamıştım. Annem ise benim herşeyimdi. 2 yıl önce o kazada ölmeseydi. Bugün benim yanımda olurdu ve destek olarak benimle Gece Evine gelirdi.
Teyzemin yüzünde büyük bir gülümseme vardı.
_” Günaydın Elizabeth, bugün büyük gün, hazırmısın canım?”
İsmim Elizabeth’ti ama bir tek teyzem böyle hitap ederdi. Onun haricinde herkes bana Liz derdi. Bu adı daha çok seviyordum.
_” Hazırım teyze, mecburen” dedim.
_” Değişim kötü bir şey değildir. Bunu unutma tatlım” dedi.
_” Haklısın, sadece alışmam zaman alacak teyze!”
_ “ Sen her zaman güçlü bir kız oldun. Bunu başaracaksın, ben sana inanıyorum” dedi.
Başka bir şey söyleyememiştim. Düşündüğü kadar güçlü değildim. Özellikle de Alex beni terk ettikten sonra. Onunla iki yıldır beraberdik. 3 ay önce ortadan kayboldu. Ne bir haber, ne bir veda hiç bir şey yoktu. Ailesi gittiğini söylemişti.
Onunla ilgili elimdeki tek şey, işaretlendiği hakkında duyduğum şeylerdi.
Bu mümkün olabilirmiydi. Kalbimden olmasını istiyordum. Gittiğim Gece Evinde onunda olmasını istiyordum. Bu sadece bir umuttu.
Kahvaltıdan sonra eşyalarımı alıp. Gece Evine doğru gitmeye başladık. Teyzem beni arabasıyla bırakcaktı. Küçük bir kaleye benzeyen, okulun önüne geldiğimizde. İçimde çok farklı duygular vardı. Arabadan indim. Eşyalarımı aldım. Teyzemin içeri gelmesini istemiyordum. 1 ay sonra 18 olacaktım. Yeterince büyümüştüm. Ayrıca teyzemin tedirgin olduğunu biliyordum. Vampirlerle olmaya alışkın değildi. Ona sarıldım.
_” Kendine iyi bak teyze, beni merak etme!”
_ “ sende canım. Beni istediğin zaman arayabilirsin. Bunu unutma!”
“Tamam “ dedim. Arkamı dönüp hızla yürümeye başladım. Gözyaşlarımı görmesini istemiyordum. Kapıya geldiğimde durdum. Adımımı atarken aslında yeni bir hayata adım attığımı biliyordum. Yeni başlangıçlara...
Ben Çaylak ve 5. sınıf öğrencisi olmak istiyorum.
Çarş. Ekim 14, 2009 12:11 am
