Gün Batımı

hayatım hikayen hayırlı olsun.

isminide hikayenide beğendim. rp tarzında yazmış olman dahada güzel hikayelerde bunu yapmnak bence zor tebrik ederim devamını bekliyorum

Teşekkürler ablacım eğer beğenilirse yenı bolumlerınıde ekleyeceğım =)) bu ilk bolumu olduğu için 3. Şahıstan yazmak istedim

Ayrıca beğenilmesse devamını yayınlamayacağım.. Beğenilrse ekleyeceğim...

Devamını bekliyoruz cnm

Hadi ama merak ettim şimdi .. Devamı ne zaman gelicek ?? Sabırsızlıkla bekliyorum Gülşah'cım .

Tamam Yarına kadar eklicem
Bu arada beğenmenıze sevındım

Gerçekten çok güzel yazmışsın.
Devamını bekliyorum.

stark&heath(L) demiş ki:

Gerçekten çok güzel yazmışsın.
Devamını bekliyorum.

Teşekkürler...

Şaka mısın kızım sen??! Ne kadar güzel yazmışsın ya!! Biliyor musunuz arkadaşlar? Keşke yazdığınız rp'lerin devamını da getrseniz (ya da getirebilsenz) Çooooooooooooo...oooookkk güzel yazıyosunz yaaa.. Ben bi yazamadım. Neyse seni tanımıyorm ama yine de adınla hitap etmeme kızmazsın umarm. Gülşahcım MüthiŞ bir yazı olmuş devamını kesinlikle bekliyorum..!!!

Ben de bekliyorum ! Merak ettim yaa..

Bölüm 2 ~Karar~

Artık yatmalıydı. Yarın uzun bir yolculuğa çıkması lazımdı. Evet, gidecekti o okula. Başını kuş tüyü kadar yumuşak yastığına gömdü. Gözlerini yumdu, artık uyumak istiyordu. Ama ne çare? Uyuyamıyordu... Aklındaki düşüncelerden kurtulup kendini hayal dünyasına bıraktı...

...............................................

Uyanmıştı, sesleri duyuyordu ama gözlerini açmak istemiyordu. Bir süre daha konuşma sesleri geldikten sonra ortam sessizleşti. Birilerinin odaya girmesinden endişelendi fakat sonra umursamadı. Zaten odayada kimse giremezdi. Kapı kilitliydi ve anahtar üstündeydi. Aslında girebilirlerdi. Ailesindeki herkes, neredeyse herkes, büyücüydü. İstediklerini yapabilirlerdi ama bu Melinda'nın umrunda olmazdı. Gözlerini usulca, birkaç kez tekledikten sonra araladı. Etrafı süzdü ve gözleri birden saatine takıldı. Saat sabahın 9'uydu. Bu 14 saattir uyuyor demekti! Hemen ayağa kalktı. Banyosuna doğru ilerledi. Aynanın karşısına geçtiğinde hâlâ halsiz hissediyordu. Ellerini ve yüzünü yıkadı. Kahvaltı için aşağıya inecekti ve kararını bildirecekti.

O, yeni bir okul olarak liseye gideceğine büyülü bir okula gidecekti. Büyü okulunda ilk sınıflar 16 yaşında başlıyormuş. Çokta önemliydi ya...

Banyodaki beyaz havlu ile yüzünü kuruladıktan sonra banyo kapısından çıktı. Hayatın akışını ağır adımlara bırakmıştı. Kapısının kilidini yavaşça çevirdi. Kilit her bir dönüşünde "çıt" diye sesler çıkartıyordu. Her inişinde gıcırtı çıkartan tahta merdivenlerden aşağıya doğru ilerledi. Salona indiğinde kuzeninin ve teyzesinin gelmiş olduğunu gördü.

_"Hoşgeldiniz." dedi tiz bir sesle Melinda. Kuzeni Julié'de o okula gidecekti. Bugün oraya beraber yol alacaktılar.

_"Ahh tatlım. Günaydın. Nasılsın?" dedi teyzesi Vittoria. Melinda için endişeliydi. Öyle ki sesi çok sarsılmış çıkmıştı.

_"Günaydın teyze. Ben iyiyim. Siz yemek yediniz mi?" dedi Melinda. Niyeti konunun değişmesiydi.

_"Hayır kuzen. Seni bekledik." dedi Julié. Onlar birbirlerine isimler ile değilde hep "kuzen" diye hitap ederlerdi. Melinda kuzeninin omuzuna elini attı ve alaycı bir tavırla konuşmaya çalışarak;

_"Eee.. Hadi. Ne duruyoruz öyleyse? Sofrayı silip süpürelim kuzen." dedi. Herkes şaşkınlıkla Melinda'nın hareketlerini izliyordu. Melinda ve Julié mutfağa doğru, elleri birbirlerinin omuzunda, ilerlediler. Sofrada ilk sessizliği kuzen Julié bozdu.

_"Bir karar verdin mi kuzen?" Tabii kide okuldan bahsediyordu. Melinda elindeki ekmeği tabağına bıraktı. Ayaklarını koltuğun uçlarına çekip, ellerini çevresine doladı. Gözleri çok uzakları inceliyor gibiydi.

_"Evet kuzen. Seninle geliyorum." dedi. Sesi boğuluyormuş gibi çıkmıştı. Ama aldırmadı. Zaten boğuluyordu...


Çok uzun olmadı biliyorum ama çok kısa bir süre içinde yazınca bu kadar oldu.. Diğer bölümlerini uzun tutmaya çalışacağım...

Bence sen kapa çenenii Kuzenn

SaoL güzeL yorumun iÇin...

Ben bırakıyorum yazmayı valla bu ne lan ?!
Süper olmuş hani devamı?

Jacquelie Alondra McKenna demiş ki:

Ben bırakıyorum yazmayı valla bu ne lan ?!
Süper olmuş hani devamı?

O*aa Lağğ Bu hikayeyi okuyunca yazmayı bırakıosan artık ne diim sana Bu arada yenisini Yazıyorum

Yazmaaa
Ben gideyim öyle yaz xD

Gitmicem kii o zaman yazmıcan mı?

Bölüm 3 ~Yolculuk~
Melinda'dan...


Bugün oklumun ilk günü olduğu için yola çıkacağız. Normalde oraya erken gidilmezmiş fakat ortama ayak uydurmam için o ortamda daha fazla kalmam gerekliymiş. Babam dedi. Kısacası beni başlarından daha erken atmak istediler.

Eşyalarımı topladığım bavulu elime aldım. Kuzenim, teyzem, annem ve babam kapıda hazırlanmış beni bekliyordular. Birşeyler söyleme gereği duyudm.

_"Ben hazırım. Hadi çıkalım." Tam çıkacağımız sırada ayağıma baktım. Babet tarzında bir ayakkabı vardı. Yolculukta hiç rahat olmaz diye düşündüm. "Ama önce bir dakika." dedim. Ayağımdaki ayakkabıdan kurtulup mor conversemi giydim. Artık daha rahattı. "Tamam. Gidebiliriz." dedim gülümseyerek.

Dışarı çıktığımızda kapıda teyzemin ve bizim arabamız duruyordu. Ben teyzemin arabasına binmek istedim. Kuzende beni destekleyince annem ile babam kabul etmek zorunda kaldılar. Yolda giderken hiçbirimiz konuşmuyorduk ama Juli'nin heyecanı yüzünden belli oluyordu. O küçüklüğünden beri burayı görmek istiyordu. Zaten tek eksimiz buydu. Bir deniz kenarına geldiğimizde durduk. Neden durduğumuzu anlamadım. Etrafta okul yada benzeri birşey yoktu. Sadece bir gemi vardı. Annem ve babam arabadan iner inmez benim yanıma geldiler. İlk önce annem konuştu.

_"Tatlım biz sizi buraya kadar getirebiliriz. Buradan sonra şu gemiye bineceksiniz ve indiğinizde adınızı okuyan Profesör'ün yanına gideceksiniz. O sizi Worth'a götürecektir." Ben sadece "Peki" anlamında başımı sallamakla yetindim. Birşey demem gerekmiyordu herhalde. Ardından konuşan babam oldu.

_"Canım seni buraya geleceğin için gönderiyoruz biliyorsun değil mi?" Hafifçe gülmeye çalıştım ardından

_"Evet baba." dedim sadece. Birbirimize bir kez sarıldıktan sonra kuzenle bavullarımızı aldık. Gemiye doğru ilerledik. Geminin iç tarafında oturacaktık. Çünkü hava burada biraz soğuktu. Gemiye bindiğimizde artık bize kol kanat gerecek aile bireylerimizin yanında değildik. Kendi başlarımızaydık.

....

Gemi yolculuğu fazla eğlenceli geçmedi. Zaten fazlada konuşan olmadı. Ben denizi izledim. Kuzenim ise sevgilisi Arthur ile konuştu. Son iki yıldır birlikteler. Ne güzel. Benim bırak iki yıl sevgili olmayı, gözümün kestirdiği biri bile olmadı... Olacak gibide durmuyor ya hadi neyse!...

Yolculuk bitiminde herkes gemiden indi. Adımızın okunmasını bekledik. Sarışın, hafif beyaz tenli bir Profesör adımızı okuduğunda onun yanına doğru ilerledik. Bizimle beraber sadece üç kişi vardı. Yoplam altı kişiydik. -Profesör'üde sayarsak.- Ardından uzun ve düz bir yoldan yürüdük. Az ileride de büyük bir orman bizi bekliyordu. Ama bu ormana giriş büyük bir kapı ile sağlanıyordu. Fakat bu kapıda sonuna kadar açıktı. İçimden isteyen gelip girer diye bir cümle geçirdiğim oldu. O anda Profesör konuştu. "Hayır Melinda herkes gelip giremez. Büyülü bir kapı burası." Profesör konuşurken tüm gözler bana doğru kaydı. Ama benim anlamadığım bir noktada vardı. Ben bunu içimden düşünmüştüm, dışımdan değil. Nasıl olabilirde Profesör buna birşey diyebilirdi ki? İşte bu anda Profesör bombayı patlattı diyebilirim. "Bu okulda sadece büyücüler yok Melinda Aynı zamanda vampir ve çok nadir olsada iblislerde var." Bu sözler beni ürkütmüştü. "Vede okuldaki vampirlerin özel bir gücü olur. Benimkide zihin okumak." İşte şimdi bu Profesör varken bir daha birşey düşünmeme kararı almıştım. Profesör bana bakıp güldü ve göz kırptı. Bazı kitaplarda vampirleri fazladan yakışıklı anlatırlardı. Ama bu Profesör fazla yakışıklı değildi. Tamam her kadının hayal edebileceği bir karizması vardı ama o kadarda değildi.

Ormanın içinde ilerliyorduk. Ağaçlar yavaşça seyrelmeye başlamıştı. "Nihayet." dedim içimden. "Sonunda gelebildik." Ağaçlar tamamen yok olduğunda karşımda kocaman bir şato vardı. Herkes hayretler içinde burayı izliyordu. Profesör eliyle şatoyu işaret ederek

_"Hepiniz Worth Cadılık ve Vampir Akademisi'ne hoşgeldiniz." dedi. Gerçekten muhteşem bir görüntü bizi karşılıyordu.