Parıltısızlığın ortasındaki yıldızın parlaması gibi karanlığın ortasında parlıyordu gözleri,içinde bulunduğu durumu atlatmaya çalışıyordu. İçinde bulunduğu durumun çıkmazlığı onu sona sürüklüyordu. Gözlerindeki umutsuzluğun var oluşun şartına bağlı olduğu anlaşılıyordu yani “Ölüm”e karşıydı. Arkasından bırakacağı çocuğu ve karısı vardı,onlara bir şey olmasından korkuyordu. Kendisine bir şey olması onu tedirgin etmezdi peki ya o ölünce onları kim koruyacaktı. Gözlerindeki ışıltı yavaşça sönerek karaltıya dönmeye başladı,içinde bulunduğu durumu çözmeye çalışırken kendini umutsuzluğa itmek ona göre bir şey değildi ama yapacağı bir şey yoktu. Yatağın başında oturmuş sevgilisi,büyük aşkının yanında son vakitlerini geçiriyordu. Önünde duran viskiye uzanıp yavaşça kıvrımlı yerlerinden tuttu ve kurumuş dudağını bununla ıslattı,boğazından geçmiyordu sanki son içkisiydi ama asla ruhu onların yanında olacaktı,bundan emin olabilirlerdi. Onları ölümün eline bırakıp gidemezdi,yavaşça yatağın kenarından kalktı,ayaklarını sürüyerek yavaşça yürümeye başladı ve gözlerindeki ışıltısızlığın karaltılı ortamdan çıkmasını istiyordu,kendisini rahatlatmak son zamanlarını onlarla yaşayıp mutlu olmak,onları mutlu edemese bile onların gülüşünü görmek istiyordu. Ölümün fısıltısı kulağındaydı,gözlerinde hep o anın tekrarı,slow montion gibi gözünün önünden geçip gidiyordu,yavaşça kapıyı araladı ve dışarı çıktı,loş koridordaki koku onun burnunu rahatsız etmişti,yavaşça oğlunun odasına gitti.Kapısını araladı Ve yatağının üstüne uzandığını gördü.Gözleri onu bütün sevimlilik hatlarıyla hatırlayacaktı yüzündeki mutluluk resmini,onun uyanmaması sağlamalıydı,bunun için çabalıyordu.Gözleri onun üstündeydi ve elini yavaşça onun üzerinde gezdirdi.bundan rahatsız olmuş gibiydi. Gözleri onun saçlarına takıldı,kısa ama dağınık şaçlar,gözlerindeki okunaklık Ve mutlu tavır,gülümseyişi aklından çıkmıyordu,Yanından yavaşça kalktı,kendine fazla eziyet etmek istemiyordu,bu yüzden fazladan onların yanında kalıp görüntülerini daha fazla görüp,daha fazla üzülmek istemiyordu.Gözlerindeki ışıltısızlık,birazcık daha büyüyerek karanlığa döndü. Yavaşça ayağa kalkıp kapıya doğru yürüdü,gideceği yeri iyi biliyordu,yazgısına karşı gelmemeliydi.Ölecekse arkadaşları,ailesi,tarafı için ölürdü ve bunu her zaman yapmaya hazırdı. Gözlerini yumarak asanını oynattı ve ‘Pop’ ortadan bir anda yok oldu. Gözlerini açtığında bir barın girişinde olduğunu gördü ve içeri girmek için kapıyı yavaşça ileri doğru sürükledi,evet doğru yerdeydi kendisini gördüğü yerde,ölümünün fermanının yazıldığı ilk yerde,buradan çıktıktan sonra ölecekti ve bundan asla memnun değildi. Oğlunu bu genç yaşta babasız bırakmak ona biraz saçmaca geliyordu ama yazgı buydu,karşı çıkan daha kötü yapıyordu,gözleri boş bir yer aradı,göz bebeklerindeki ışık onun en azından ailesi için öldüğünü hatırladığında ışıldamıştı. Gözleri boş bir yer bulmuştu kenarlarda bir yerdi ve pek fazla uğrak bir yer değildi,oraya doğru yavaşça yürüdü ve oturdu.Gözlerini kapadı ve içinde bulunduğu karanlığı düşünmeye başladı, gözlerini aydınlık bir barın bir köşesinde açtı,gözlerini etrafta gezdirmeye başladı,içerisinde bulunduğu durumu çözemiyordu,biraz sonra bu kapıdan çıkacak ve ölüm yiyenlerin saldırısına kurban gidecekti,kaderin gidişini değiştirmek imkansızdı belkide bunu yaptığında oğlu,eşi ölecekti. Ellerini kupa haline getirdi ve başını yasladı,gözlerini yumarak duygularının arasında gezintiye çıktı. Karanlık bir sokak ayyaş!Evet ileride görebiliyordu elinde asasıyla ona bakıyordu üstünde eskimiş birkaç giysi yüzündeki takıntısız,pürüzsüz ifade. Gözlerindeki karanlık ve çöküş,bir ışık ileriden süzülerek geliyor,adama doğru Jonsan yavaşça adama doğru koşuyor ve büyünün önüne kendini atıyor,gözlerini hışımla açarak bağırdı"Hayırrr!!" herkesin gözlerinin onun üstünde olduğunu gördü ve korku dolu ifadeyle içerisini süzdü,yüzündeki gergin çizgilerle yavaşça kaderine teslim olmak için ilk adımı attı,sevimsiz ama gururlu bir ölümdü.Gözlerini yavaşça devirdi kapıyı aralayarak dışarı ayaklarını sürüyerek çıktı. Gözlerini cübbeli adamlara çevirdi onlara döndü seslerinde haykırışı duydu,yeşil ışık,ona doğru süzülüyordu,gözlerindeki kıpırtısız görüntü onlara bakıyordu,ölümlüydü ama en azında kaderini değiştirmemiş asilce ölmüştü,yeşil ışığın onu teptirdiğini anladı,ondan artık sadece geriye bir et,yağ ve kas yığını kalmıştı...
Perş. Mayıs 27, 2010 12:49 am
