Telefonunun alarmı güçlü ve rahatsız edici bir sesle çalmaya başlamıştı.Ali tek gözünü açtı ve çalan alarmı kapattı.Bir an önce kalkıp tıraş olması ve kahvaltısını yapıp çıkması gerekiyordu.Banyoya doğru yürüdü, yüzünü yıkadı, dişlerini fırçaladı.Ardından hızlı bir şekilde tıraşını oldu.Daha sonra mutfağa gitti, annesi kahvaltısını hazırlamıştı.
–Günaydın anne, dedi nnesine.
Annesi de:
–Günaydın oğlum, haydi çayını soğutma
kahvaltını yap hemen, dedi. Ali hızlıca kahvaltısını yaptı, takım elbisesini giydi ve otobüs durağına doğru yürümeye başladı.Beş sene olmuştu memurluğa atanalı.Her gün bir robot gibi aynı şeyleri yapıyordu.Çok monoton bir hayatı vardı Ali’nin.İşte bu da sıradan bir
gündü Ali için.Ankara Kızılay’daki işyerine gidecek, akşama kadar bir sürü insanla ve evrakla uğraşacaktı.Üstüne bir de müdürden azar yiyecekti.Ali bunları düşünürken otobüs durağına geldiğini fark etti.Sabahın bu erken saatinde birkaç insan vardı durakta.Onların da devlet memuru oldukları kıyafetlerinden belliydi.Zaten işe gide gele Ali ezberlemişti artık bu yüzleri.Uzaktan bir adın öründü.
Üzerinde kalın bir montu vardı.Kadın otobüs durağına gelince durdu ve diğerleri gibi otobüsü beklemeye başladı.Ali gözlerini kadından
alamıyordu.İçi kıpır kıpır olmuştu.İlk görüşte aşk buydu demek ki.O sırada otobüs gelmişti.Hava soğuk olduğundan insanlar bir an önce kendilerini otobüsün içine atmaya çalışıyordu.En son Ali ve o kadın kalmıştı.Ali:
–Önden siz buyurun hanımefendi, dedi.Kadın gülümseyerek:
–Teşekkür ederim nezaketiniz için, diye cevap verdi. Otobüse bindiler.Otobüs tıklım tıklımdı.Ali kadınla yan yana ayakta gidiyordu.Ortalarındaki koltukta oturan adam inmek için ayağa kalkmıştı.Ali ile kadın göz göze geldiler.Ali
‘Buyrun, siz oturun.’ Dedi.Kadın teşekkür ederek oturdu.Kızılay’a gelmişti otobüs.Ali otobüsten indi ve saatine baktı.Neyse ki işe geç kalmamıştı.Bir pastaneye uğrayıp poğaça aldı.İş yerine doğru yürüdü, binaya girdi.
’Herkese günaydın millet!’ dedi.Arkadaşları şaşırmıştı Ali’nin bu sevinçli haline.Arkadaşı Hasan
‘Hayırdır Ali?Pek mutlusun bugün’ dedi.Ali de
‘Mutlu olmamak için bir sebep mi var? Yaşamak ne kadar güzel farkında değil misiniz?’ dedi.Hasan
‘Vallahi ben senin kadar mutlu değilim.Ay sonunu nasıl getireceğim onu düşünüyorum’ dedi.
Ali o gün büyük bir keyifle çalıştı.Hiçbir şey kızdıramadı o gün Ali’yi; müdürün azarları bile.Saat 5’i gösterdiğinde çantasını topladı ve evine gitmek için otobüs durağına yürüdü.Havalar soğuk olmasına rağmen Kızılay her zamanki gibi çok kalabalıktı.Sanki bütün Ankara Kızılay’da gibiydi.Otobüs geldi ve Ali otobüse bindi.Çok düşünceliydi, aklında sabah gördüğü kadın vardı.
’Acaba yine görür müyüm?’ diye düşünüyordu içinden.Eve varmıştı.Sabahki mutluluğu gitmişti Ali’nin.Paltosunu çıkardı ve mutfağa
gitti.Annesi, babası ve kız kardeşi yemek masasında Ali’yi bekliyordu.Ali
‘İyi akşamlar’ diyerek mutfağa girdi.Babası
‘İyi akşamlar oğlum, gel otur biz de başlamadık, seni bekliyorduk’ dedi.Ali
‘Yok baba, ben aç değilim,
iş yerinde çıkmadan yedim.Müsaade ederseniz uyumak istiyorum, başım çok ağrıyor’ dedi.Annesinin ısrarları bile yemek yemesini sağlayamadı Ali’nin.Karnında tarif edemediği bir ağrı vardı.Hastalık gibi değildi bu.Ali ne zaman aşık olsa zaten
hep böyle olurdu.Yatağına uzandı ve bu sabah gördüğü kadını düşünmeye başladı.Kadın uzun boylu zayıf, yeşil gözlüydü.Yüzünde çok masum bir ifadesi vardı.Ali de zaten buna aşık olmuştu.Ali de uzun boylu, yiğit,kahverengi gözleri olan yakışıklı sayılabilecek bir gençti.27 yaşındaydı ve artık evlenmeyi istiyordu.Annesi ona bir sürü talip bulmuştu ama o hiçbirini kabul etmemişti.Çünkü Ali aşık olduğu bir kadınla evlenmeyi istiyordu.Ali bunları düşünürken hayalleriyle birlikte uyuyakalmıştı. Sabah olduğunda daha alarm çalmadan Ali uyanmıştı.Bir an önce hazırlanıp evden çıkmak istiyordu.Tıraşını olur olmaz hemen mutfağa geldi.Annesi
‘Hayırdır oğlum bu ne acele?’ diye sordu.Ali
‘Yok anne her zamanki halim’ dedi.Annesi
‘Yok oğlum, ben senin her zamanki halini de bilirim.Sende bir şey var ama dur bakalım hayırlısı’ dedi.Ali birkaç lokma bir şey
atıştırdıktan sonra evden çıktı.Hızlı adımlarla otobüs durağına yürüyordu.Otobüs durağında hiç kimse yoktu.Anlaşılan bayağı bir erken gelmişti Ali.Yaklaşık on, on beş dakika sonra birkaç yolcu daha geldi.Ali’nin gözleri ise hala dünkü kadını arıyordu.Sonunda beklediği olmuştu, kadın uzaktan göründü yine.Ali’nin kalbi çok hızlı çarpmaya başlamıştı.Kadın durağa gelene kadar Ali hayran hayran izlemişti kadını.Kadın
‘Merhaba’ dedi Ali’ye.Ali’nin kalbi yerinden fırlayacak gibi olmuştu.
’Merhaba’ diye karşılık verdi o da
.’Yeni mi taşındınız buraya?’ diye sordu Ali.Kadın da
‘Evet, yeni taşındık.Bakalım, bir süre de burada oturmayı deneyeceğiz.Bu arada adım Elif’ dedi.Ali de
’Memnun oldum, benim de Ali’ diye yanıt
verdi.Elif de
’Ben de memnun oldum’ derken otobüs gelmişti. Otobüs yine kalabalık olduğundan Ali ve Elif ayakta kaldılar.Otobüsten inene kadar konuşamadılar.Kızılay’a geldiklerinde beraber indiler otobüsten.
’Nerede çalışıyorsunuz?’ diye sordu Ali.Elif
‘Ben PTT’de memurum.Siz nerede çalışıyorsunuz?’ dedi.Ali
‘Ben de İŞKUR’da memurum.Kiminle kalıyorsunuz Ankara’da?’ diye sordu Ali.Elif
‘Annemle beraber kalıyorum.Babam vefat etti.Ben de tek çocuğum zaten.Annemin benden başka kimsesi yok, benim de annemden başka kimsem yok.Siz kiminle
kalıyorsunuz?’ dedi.Ali
‘Ben de annem,babam ve bir de kız kardeşimle yaşıyorum.Babam emekli.Kız kardeşim de okuyor’ diye yanıt verdi.Bir süre konuşarak yürüdüler.Elif
‘Sizinle tanıştığıma gerçekten çok memnun oldum Ali Bey.Haydi size kolay gelsin buradan ayrılalım’ dedi.Ali
‘Ben de çok memnun oldum.Tamam size de kolay gelsin, görüşürüz inşallah’ dedi. Ali ve Elif orada ayrıldılar.İkisi de birbirinden etkilenmişti ama daha ilk günden evlenmeyi düşündüğünü söylemek olmazdı.Ali bunları düşüne düşüne iş yerine doğru gidiyordu.Günler birbirini kovalıyordu.Ali ve Elif zaman geçtikçe
birbirlerini daha çok sevmeye başlamıştı.Her gün işe giderken beraber gidiyorlardı, artık akşam dönerken de beraber dönmeye başlamışlardı.Yol boyunca birbirleriyle sohbet ediyorlar, birbirlerini daha iyi tanıyorlardı.Bir akşam Ali Elif’ten cep telefonu numarasını istedi.Elif de güvendiği bu adama hiç düşünmeden numarasını vermişti.Yaklaşık iki haftadır konuşuyorlardı.Elif annesine hala bahsedememişti Ali’den.Ali ise hayatının aşkını bulduğuna inandığı Elif’i anlatıyordu her gün annesine. Bir cumartesi günü Ali Elif’le konuşma zamanının geldiğini düşünmüştü.Elif’i arayacak ve yarın için bir yerlerde oturup bir şeyler yemeyi teklif edecekti.O
sırada da Elif’e ondan hoşlandığını söyleyecek, niyetinin ciddi olduğunu ve arkadaş olup onu daha çok tanımak istediğini belirtecekti. Telefonu eline aldı, çok heyecanlıydı.Parmakları titreye titreye Elif’in numarasını çevirdi:
–Efendim Ali? Buyur nasılsın? Diye sordu Elif.
–İyiyim teşekkür ederim sen nasılsın? Dedi Ali.
–Sağol, ben de iyiyim.–Elif yarın için müsaitsen bir yerde oturup bir şeyler yeriz, konuşuruz diyecektim.Sana anlatmam gereken şeyler var, dedi Ali .Elif’in sesi değişmişti:
–Aslında benim de seninle konuşmam gereken bir şey var Ali, dedi Elif.
Pazar günü akşam saat 7 için sözleştiler.Ali kıyafetine çok özenmişti.Buluşmaya saatler önceden hazırlanmaya başlamıştı.Son bir kez daha aynaya bakıp evden çıktı.Sözleştikleri restoranın önüne gelince durdu.Bir süre etrafına göz attı.Elif ortalarda gözükmüyordu hala.’Belki içeridedir, benden önce gelmiştir.’ diyerek restorana girdi.Elif ondan önce gelmişti ve tek başına oturuyordu bir masada.Ali
‘İyi akşamlar nasılsın Elif?’ diyerek elini uzattı, tokalaştılar.
’İyiyim sen nasılsın?’ diye sordu Elif.
’Ben de iyiyim, sağol.’Bekletmedim inşallah ne zaman geldin?’ dedi Ali.
’Yok çok beklemedim, zaten yeni geldim ben de’ diye yanıt verdi Elif.Önce bir şeyler yediler.Ardından Ali garsondan iki çay istedi.Ali Elif’e:
–Buyur Elif, dinliyorum.Ne konuşacaktın benimle? Önce sen anlat, dedi.Elif pencereden dışarı baktı.Gözlerinin dolduğunu fark etti Ali.
–Ali, teyzemin kocası vefat etti, dedi Elif.Ali:
–Yapma yahu üzüldüm gerçekten.Çok mu seviyordun onu? Dedi Ali.
–Evet seviyordum, ama canım ona çok sıkkın değil.Zaten kanserdi ölmesini bekliyorduk.Allah kurtardı aslında, dedi Elif.Ali:
–E peki o zaman canını sıkan ne? Diye sordu Ali.Elif:
–Teyzemin kimi kimsesi yok.Eniştem de ölünce bir başına kaldı. kadıncağız.Annemle beraber Elazığ’a, teyzemin yanına taşınacağız.Tayinimi istedim zaten Elazığ’a.Birkaç gün içinde cevap gelecek ve gideceğiz, dedi. Ali yıkılmıştı o an.Elindeki çay bardağı bile titriyordu.Halbuki o ne amaçla gelmişti buraya.Elif’e ondan hoşlandığını söyleyecek, belki ilerde evleneceklerdi.
’Anladım Elif.’ Diyebildi sadece Ali.Başka hiçbir şey söyleyemiyordu.Diyeceği her şey boğazında düğümlenmişti.Bu iki genç de birbirini seviyordu ama söyleyemiyordu.Elif bir yandan gözyaşlarını silerek
‘Sen ne diyecektin Ali?’ diye sordu.Ali
‘Hiç, hiçbir şey demeyecektim.Ne yapalım kader böyleymiş.Güle güle git Elif.Seni tanıdığıma gerçekten çok memnun oldum.Allah seni hep iyi insanlarla karşılaştırır inşallah.Hakkını helal et Elif’ dedi.Ali ağlamamak için dişlerini sıkıyordu ama gözyaşlarına yenik düştü.Birkaç damla yaş döküldü Ali’nin gözlerinden.İçinden
‘Gitme Elif, ben seni seviyorum.Belki yeni bir hayat kurarız seninle’ demek geliyordu ama diyemiyordu işte.Elif çaresiz gidecekti belki ama gözleri sanki Ali’ye ‘Kal
gitme, dersen kalırım.’ Diyordu.İkisi de içinden geçenleri bir türlü söyleyememişti.’Varsa hakkım helal olsun.Sen de helal et’ dedi Elif.Ali ‘Helal olsun’ dedi ve ağlayarak restorandan dışarı çıktı. İçinde tarif edemeyeceği bir acı vardı.
’Ulan keşke gitme kal, deseydim.Belki o zaman her şey değişirdi’ dedi Ali.Ancak artık pişman olmak için çok geçti.Sakarya caddesine doğru yürüyordu Ali.Kafayı dağıtmak için buradan daha güzel bir yer yoktu Ankara’da.Bir birahanenin önünde durdu.Hayallerini kapıda
bırakarak içeri girdi.
5.Sınıf olmak istiyorum
Ptsi Nis. 12, 2010 3:03 am
