Kelimeler yetmezdi... Gözlerini açtığında, yeni bir hayata adım attığını biliyordu. İster miydi peki? Yeni yaşamında, gördüğü ilk şey yıldızlar ve hilal oldu. Nazlı bir kız gibi, yıldızların arasından gözterişle yürüyen hilal, sanki: " Ben buradayım! Gör beni Svét! Duy, hisset beni. Hep içindeydim. Artık dışındayım. Yanındayım! " diye haykırıyordu. Rüzgâr, hafif ve narince yağan karla, Svét'i çevreliyordu. Yoğun sis, kar ve rüzgâr... Beklenmedik bir alametin olmazsa olmazları... Kork, bağır ve hisset. Svét de korkuyordu, bağırmasa da, kireç gibi olmuş yüzü ve güzel hatlarıyla, yalnızlığın içinden geldiği anlaşılıyor, yüzü, bağırmak isteyip de bağıramadığını haykırıyordu sanki. Sert ve taşlı zemin, altında sonsuza kadar yatıyordu. Pürüzler, kum kokusu, deniz kokusu ve toz... Umulmadık bir gece... Yine bir gece ve Svét'in en önemli gecesi. Denizden gelen küçük dalgalar ayağına çarpıyor, bir serinlik hissi yaratıyor ve geri dönüyorlardı. Kendini toparlayıp başını kaldırdığında, görkemli denizde gördüğü tek şey hilalin yansımasıydı. Bir de...
İpek gibi pürüzsüz teni ve inci dişlerini gösteren muhteşem gülümsemesiyle, karşısında duran kişi Mell'di. Parıldayan bakışlar, görülmemesi imkansız olan coşku... Neden bu kadar seviniyordu Mell? Fakat bir saniye sonra Svét de anladı. Gür,yemyeşil yapraklar ve kahverengi ağaç gövdeleriyle dolu ormanlara kadar ulaşan sesi, bir sevinç çığlığı atıyordu. İmkansızdı bu. Mucizeydi. Mell, geçen hafta işaretlenmişti. Onun için kardeşten de öteydi. Biçimli ellerinin şekil verdiği renkli hamurlar, Svét'e hediye ettiği muhteşem müzik kasetleriyle vazgeçilmezdi. Svét, ayrılık zamanlarının geldiğine inanmıştı, öyle değilmiş meğerse. İstek ve sevinçle Mell'e sarıldı. Şu an ailesine ihtiyacı yoktu. Hatta az önce, yalnız kalmak istediğini düşünüyordu ama bunun yanlış olduğunu anlamıştı. Mell kesinlikle ihtiyacı olduğu kişiydi. Onun eşsiz krema kokusu, yüzündeki hafif çiller... Şimdi eskiye göre çok daha farklıydı Mell. Eskiden tatlıydı. Şimdi ise güzeldi. Havuç rengi saçlari omuzlarına bukleler halinde dökülüyordu. Yeşil gözlerini çevreleyen siyah katmanlar, pürüzsüz yüzü ve küçük ağızı, uzun ve kırğık kirpikleriyle, evet, gerçekten güzeldi.
" Svét, Svetlénâ Wintér? Bu sen misin, aman Tanrım! "
Yüzündeki tanıdık şaşkınlık ifadesi, canlı bir halde Svét'in karşısında durması Svét'i o kadar çok etkilemişti ki bir an Mell'in neden bahsettiğini bile anlamamıştı. Doğru ya, değişmiş olmalıydı. Bir an ne kadar değiştiğini merak etmişti. Kumun serinliğini hissederek ayağa kalktı ve deniz kenarına doğru ilerledi. Hilalin ışığı, denizi aydınlatıyordu. Yansımasına baktığında ise, gördüğü kişi kendisi değildi. Bu Svét olamazdı. Saçlarının sarısı bile daha güzel bir ton almış gibiydi. İnanılmazdı. Güzel ve içi boş bir hilal, alnını süslüyordu ve yeni görünümüne ayrı bir güzellik katıyordu. Endişe, mutluluk, umut,korku... Bütün duyguları beynini doldurmuştu sanki ve ne yapacağını bilemiyordu. Yine de korkmaktan ziyade bir sevinç hissediyordu. Hayatı, hatalar, eksiklikler ve yalnızlıklarla dolu geçmişti. Belki de Gece Evi'nde onu çok güzel bir hayat bekliyordu. Boğuk bir sesle konuştu:
" Ben ne yapacağımı bilmiyorum Melinda. Ne yapmalıyım? Ailemle konuşmalı mıyım yoksa... Gitmek istiyor muyum onu bile bilmiyorum ben. "
Melinda şaşırmış ve Svét'e gitmek zorunda olduğunu anlatmak istermiş gibi oluyordu. Yüzündeki o gülümseyen ağız kaybolmuştu sanki. Birden gerçekten Svét'in haklı olduğunu anlamıştı belki de. Onun işi kendisininki kadar kolay değildi ve büyük ihtimalle Svét'i yollamazlardı Gece Evi'ne... Svét şimdi düşünemiyordu bile. Mell'in de böyle düşünceli bir hal alması onun umudunu iyice kırmıştı, korkmaya başlamıştı, artık sevinemiyordu. Belki de ölmek en kolay yoldu. Zaten Gece Evi'nden mezun olacağı ne malumdu? Belki en iyisi oraya gitmeden ölmekti. Veya ailesi işaretlendiğini bilmeden ölmekti. Yine de ölmekti işte. O sırada, Mell'in sesi olmadığını bildiği bir ses duydu:
" Wintér? O sen misin? Melinda? Tanrım, siz beni öldürmek için mi doğdunuz! Heey! Sana söylüyorum Win! Bakalım duyan var mı beni? "
Sarah'ın monoton sesi, o kızarmış gibi görünen ama aslında altında büyük bir sevecenlik yatan sesi söylemişti bunu. Onu sonradan farketmişti Svét. Belki de farketmek istememişti. Şimdi Sarah da öğrenecekti. Çok güzel, belki de onun ölmesine engel olmaya çalışacak bir kişi daha vardı şimdi. Mell'in aksine, Sarah'ın saçları simsiyah ve kısaydı, koyu mavi gözleri ve bir o kadar da güzel buğday renginde bir tene sahipti. Üzerinde sürekli uzun bir elbise olurdu, fakat şimdi üzerinde ne olduğuna bakamıyordu Svét, eskiye benziyordu; ama Sarah hep ilginç şeyler giymişti zaten. Svét ona bakmak istemiyordu. Belki de alnını görmesinden korkuyordu. Şu an istediği tek şey Gece Evi'ne gitmek veyahut ölmekti. Ölmek daha alternatif bir seçenekti çünkü o ölmezse zaten ailesi öldürecekti; fakat Svét böyle bir şeye cesaret edebileceğine inanmıyordu, edemezdi de zaten. Umursamazca ve biraz da buruk bir ses tonuyla konuştu:
" Sarah. Küçük partimize sen de katıldın demek. Neyse, biz de yine her zamanki gibi mutsuz bir şekilde denizi seyrediyoruz. Bize takıl, sen de mutsuz ol. "
" İnanamıyorum. Sarah! Bu gerçek olamaz! Svetlénâ, ona baksana! Ben de beni görünce neden şaşırmadığını anlayamamıştım!"
" Ne kadar mutlu olduğumu bilemezsin Mell! Bunun olduğuna inanamıyorum. Hey! Svét! Bir dakika bana bakarsan mutsuzluğu denize atabilecek bir fırsat geçireceksin eline! "
Neler olduğunu anlayamamıştı Svét. O işaretini göstermeme çabasındaydı. Ama Mell'in sabırsız ve mutluluktan uçan sesi, onu da Sarah'a bakmaya zorluyordu. Ama bakarsa, Sarah onun işaretini görecekti. Başı ağrıyormuş numarası yaparak elini alnına götürdü. Bunun çok salakça olduğundan adı gibi emindi ama aklına başka yapabileceği bir şey gelmiyordu. Yavaşça Sarah'a döndü. Umursamazca üzerindekileri inceledi. Bu sefer yırtık bir pantolon ve kısa bir bluz giymişti, saçları da her zamanki gibi at kuyruğuydu. Ne olduğunu anlamaya çalışıyordu Svét. Yine de göremiyordu. Belki de Sarah'ın konuşma zamanı gelmişti artık.
Tam ağzını açacakken, Sarah bir adım ileri geldi ve hilalin ısığının yüzüne vurmasına izin verdi. O an farkettim, çok garip bir şekilde eskisinden de güzeldi, koyu mavi gözlerindeki ışıltı, bir adayı aydınlatırdı. Elimi yavaşça alnımdan indirirken, gözlerim onun alnında odaklandı. Az önce olanlar imkansızsa, bu neydi peki?
Ptsi Mart 29, 2010 9:14 pm
